Το άρθρο φιλοξενήθηκε στην εφ. Σημερινή
Το νέο μεγάλο ζήτημα που θα εγερθεί, εξ όσων φαίνεται, στον διάλογο των αποδεδειγμένα λανθασμένων συνομιλιών στη βάση Ομοσπονδίας, είναι αυτό της εξόρυξης του Φυσικού Αερίου. Πόσω μάλλον μετά την τραγική υποχώρηση του ΔΗΣΑΚΕΛ στην αξίωση του κατοχικού ηγέτη για διόρθωση του «λάθους».
Όταν για ένα σχολικό φυλλάδιο οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων προσέτρεξαν στα κατεχόμενα να απολογηθούν στον κατοχικό ηγέτη, με τον Αβέρωφ Νεοφύτου μάλιστα να τον επισκέπτεται χωρίς αιδώ και στο λεγόμενο προεδρικό μέγαρο (και ας το διαψεύδει), είναι ηλίου φαεινότερον ότι θα αξιώσει ακόμα περισσότερα στο εγγύς μέλλον. Αν αναλογιστούμε και τη νίκη του Ερντογάν στο δημοψήφισμα για συνταγματική αλλαγή, με την οποία συγκεντρώνει εξουσίες στο πρόσωπό του, αλλά και τον διχασμό που έφερε στον λαό της Τουρκίας, πολύ πιθανόν την αστάθεια αυτή να βρει τρόπους να την εξωτερικεύσει, τακτική την οποία διαχρονικά ακολουθεί η Τουρκία. Η Κύπρος αποτελεί ένα από τα πιο εύκολα πεδία για την Τουρκία, αφού θα έχει μειωμένες έως ανύπαρκτες απώλειες τόσο στον στρατιωτικό τομέα, αφού η θαλάσσια αλλά και η εναέρια αποτρεπτική μας ισχύ είναι ανύπαρκτη, όσο και στον πολιτικό τομέα, αφού βλέπει ότι ο Ελληνισμός γενικότερα, διά των κυβερνήσεών του, διστάζει να πράξει τα αυτονόητα για να της «κόψουν τον βήχα». Άλλωστε, ως γνωστόν, η Τουρκία θεωρεί την Κυπριακή Δημοκρατία ως «εκλιπούσα», ενώ πιστεύει ότι μέρος της κυπριακής ΑΟΖ ανήκει σε αυτήν. Έτσι, με τη δημιουργία προκλήσεων εντός της οριοθετημένης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, έχει ως στόχο την αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Παράλληλα, όμως, αποσκοπεί να ασκήσει πιέσεις στις συνομιλίες προς ίδιον όφελος, ενώ ταυτόχρονα ο Ερντογάν θέλει να ικανοποιήσει τους οπαδούς του και δη τους Γκρίζους Λύκους, τους οποίους χρειάζεται στο πλευρό του για να επαναδιεκδικήσει με αξιώσεις την προεδρία το 2019. Απ’ την άλλη η Κυπριακή Δημοκρατία πάσχει σε θέματα θαλάσσιας άμυνας, αφού εδώ και τόσα χρόνια δεν κατάφερε να δημιουργήσει απολύτως τίποτα, αν και θα έπρεπε να ήταν κύριο μέλημά μας, αν αναλογιστεί κανείς ότι η θαλάσσια περιοχή είναι πολύ μεγαλύτερη από τη χερσαία. Η απουσία αποτρεπτικής ισχύος και η έλλειψη της οποιασδήποτε αντίστασης εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας, που δείχνει ανήμπορη να αντιδράσει, οδήγησε στα σημερινά αποτελέσματα. Δηλαδή σε ένα μπαράζ προκλήσεων από πλευράς Τουρκίας κατά της Κύπρου, με απανωτές NAVTEX για στρατιωτικές ασκήσεις με πραγματικά πυρά σε περιοχή δυτικά και νοτιοδυτικά της Πάφου και δεσμεύσεις περιοχών ελάχιστα μίλια έξω από τα κυπριακά χωρικά ύδατα, στα ανοικτά της Λάρνακας και της Λεμεσού.
Σαφέστατος ο στόχος: Η ανατροπή των ενεργειακών σχεδιασμών της Λευκωσίας και η ματαίωση των προγραμματισμένων γεωτρήσεων του καλοκαιριού, όπως έπραξε ξανά και κατά το πρόσφατο παρελθόν. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, στη ρεαλιστική πολιτική σκέψη, η κυριαρχία ενός κράτους δεν αρκεί να επιβεβαιώνεται στα χαρτιά αλλά χρειάζεται και η ύπαρξη ισχύος. Οι ενεργειακές εξελίξεις στην περιοχή τρέχουν, με τον Υπουργό Ενέργειας του Ισραήλ να δηλώνει πρόσφατα στο Bloomberg ότι προχωρούν οι σχεδιασμοί για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου από το Ισραήλ στην Τουρκία, που θα περνά μέσα από την Κύπρο ακόμα και χωρίς την έγκρισή της, καθώς ο αγωγός θα περνά από την ΑΟΖ της Κύπρου και όχι από τα εδάφη της, και μπορεί να είναι έτοιμος μέχρι το καλοκαίρι. Από την άλλη, παρ’ όλες τις αντιδράσεις, η Ευρώπη θέλει την Τουρκία προσδεμένη στο άρμα της για λόγους ενέργειας και ελέγχου, αφού η Ελλάδα και η Κύπρος δείχνουν ανήμπορες να αξιοποιήσουν την αστάθεια στις σχέσεις Τουρκίας - Ε.Ε., ενώ στον αντίποδα η Τουρκία θέλει την Ε.Ε. για οικονομικούς λόγους. Δεν είναι διατεθειμένη άλλωστε να αφήσει τη Ρωσία να ρυμουλκήσει την Τουρκία στη δική της σφαίρα επιρροής. Η ζωτικής σημασίας Νοτιοανατολική Μεσόγειος δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορες ούτε τις ΗΠΑ, λόγω της ύπαρξης τεραστίων κοιτασμάτων αλλά και της διώρυγας του Σουέζ. Παράλληλα δεν μπορούν να εγκαταλείψουν την Τουρκία στις αγκάλες της Ρωσίας, αφού, ως γνωστόν, η Τουρκία είναι πλήρως εξαρτημένη ενεργειακά από τη Ρωσία, γι’ αυτό θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια για αποτροπή αυτού του φαινομένου, για να κερδίσουν στη γεωστρατηγική και γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής. Έτσι θα επιχειρήσουν να διοχετεύσουν Φυσικό Αέριο στην Τουρκία μέσω άλλων οδών. Όπως πολύ σωστά αναφέρει η κ. Κατερίνα Ηλιάδη σε άρθρο της για το Κυπριακό (09/04/17), η «λύση» του Κυπριακού θα ανοίξει τον δρόμο για φθηνό Φυσικό Αέριο από τα κυπροϊσραηλινά κοιτάσματα προς την Τουρκία, αλλά και μέσω της Τουρκίας προς την Ευρώπη, η οποία επίσης θέλει να απεξαρτηθεί ενεργειακά από τη Ρωσία. Άλλωστε, γι’ αυτόν τον λόγο η αμερικανική ExxonMobil ήρθε στην Κύπρο σε συνεργασία με την Qatar Petroleum, η οποία, να σημειώσουμε, είναι κρατική εταιρεία. Το Κατάρ, για όσους δεν γνωρίζουν, αποτελεί στενή σύμμαχο και φίλα προσκείμενη χώρα της Τουρκίας, ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι τον Απρίλιο του 2016 υπέγραψαν και συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας, βάσει της οποίας οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις θα δημιουργούσαν την πρώτη τους στρατιωτική βάση στο εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα στο Κατάρ.
Μάλιστα, η εφημερίδα «Μιλιέτ» σε σχετικό δημοσίευμά της αναφέρει ότι η τουρκική Βάση στο Κατάρ θα είναι η μεγαλύτερη μετά την αμερικανική, ενώ βάσει της συμφωνίας οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις θα αναλάβουν την εκπαίδευση του Στρατού του Κατάρ. Επιπλέον, ο τότε Πρωθυπουργός της Τουρκίας, Νταβούτογλου, δήλωνε τότε ότι «η Τουρκία δεν αφήνει μόνη καμία φίλη χώρα, η οποία την εμπιστεύτηκε» και υπογράμμισε ότι «δεν θα διστάσει να σταθεί στο πλευρό της». Άλλωστε, η παρουσία της ExxonMobil στην Κύπρο, είναι επιπλέον πίεση στην κυπριακή Κυβέρνηση για άμεση λύση του Κυπριακού, όχι όμως προς όφελος των Ελλήνων της Κύπρου, αλλά προς όφελος των διεθνών συμφερόντων, που ποσώς νοιάζονται για το μέλλον μας. Όσον αφορά τη συμμετοχή της ENI και της TOTAL στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, διευκολύνει τη διαχείριση αλλά και την εκμετάλλευση του Φυσικού Αερίου, εφόσον εντοπισθεί, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει και τις επιλογές μας. Η ηγετική παρουσία της ΕΝΙ στην αιγυπτιακή ΑΟΖ, είναι ένα στοιχείο που πρέπει να εκμεταλλευθούμε για περαιτέρω συνεργασίες και αναβάθμιση της ισχύος μας. Όπως πολύ σωστά αναφέρει ο καθηγητής Δρ Θεόδωρος Τσακίρης σε σχετικό του άρθρο για τους Υδρογονάνθρακες (18/04/17), «ένας αγωγός που θα ένωνε το τεμάχιο 9 με το τεμάχιο 12 καταλήγοντας στο τερματικό Damietta θα αποτελούσε την πλέον ταχεία και λιγότερο κοστοβόρα επιλογή ανάπτυξης της "Αφροδίτης" εν έτει 2015.
Η επιλογή αυτή εξακολουθεί να αποτελεί την πλέον ενδεδειγμένη εναλλακτική αξιοποίησης του μοναδικού κοιτάσματος αερίου σε περίπτωση δεύτερης ανακάλυψης». Κάτι που φυσικά ακυρώνει του ισχυρισμούς όλων όσοι μετά μανίας υποστηρίζουν ότι η δημιουργία αγωγού προς την Τουρκία είναι η οικονομικά πιο συμφέρουσα επιλογή. Ένα τέτοιο ατόπημα θα μας καταστήσει με τη σημασία της λέξεως όμηρους στα χέρια της Τουρκίας και των ευρύτερων συμφερόντων της. Επειδή, όπως συνεχίζει ο κ. Τσακίρης, «το τεμάχιο 6 είναι ιδιαιτέρως σημαντικό και γεωπολιτικά καθώς αποτελεί το πρώτο τεμάχιο της Κυπριακής ΑΟΖ που παραχωρείται για εξερεύνηση υδρογονανθράκων, ενώ διεκδικείται από την Τουρκία για λογαριασμό της ίδιας.
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο θα πρέπει να αναμένουμε ότι η Τουρκία θα επιχειρήσει να αντιδράσει κατά τρόπο πιο έντονο και επιχειρησιακά αναβαθμισμένο συγκριτικά με το 2014, σε περίπτωση που η λατινική συμμαχία θα επιχειρήσει να προχωρήσει σε γεώτρηση μέσα στο Β’ εξάμηνο του 2018». Γι’ αυτό θα πρέπει να υπάρξει άμεση ευαισθητοποίηση, προχωρώντας στους απαραίτητους σχεδιασμούς και συμμαχίες που θα θωρακίζουν τα εθνικά μας συμφέροντα. Δεν πρέπει επ’ ουδενί να αναζητούμε την οικονομικότερη επιλογή, καθώς κάτι τέτοιο αποτελεί ένα ολέθριο ατόπημα, πόσω μάλλον σε ένα άναρχο διεθνές σύστημα, στο οποίο καθοριστικό ρόλο έχει η ισχύς ενός κράτους και τα γεωπολιτικά συμφέροντα και χωρίς να παραβλέπουμε ότι βρισκόμαστε σε μια περιοχή που μοιάζει με ηφαίστειο έτοιμο ανά πάσα ώρα και στιγμή να εκραγεί, με μια γείτονα χώρα που εδώ και αιώνες εποφθαλμιά τα εδάφη μας. Ως εκ τούτου θα πρέπει να καταπολεμηθούν άμεσα οι αδυναμίες της Ελλάδας και της Κύπρου, οι οποίες δεν μπορούν αυτήν τη στιγμή να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην περιοχή, όπως προανέφερα. Οι κινήσεις θα πρέπει να είναι τέτοιες, που θα αλλάζουν το ισοζύγιο δυνάμεων, προς όφελος των συμφερόντων του Ελληνισμού και θα τον καθιστούν κυρίαρχο παίκτη στην περιοχή. Άλλωστε, εάν δεν έχεις να προτάξεις ισχύ και οι διεθνείς δυνάμεις δεν βλέπουν απέναντί τους ένα ισχυρό, δυνατό, σοβαρό κράτος, από το οποίο μπορούν να έχουν οφέλη και να ικανοποιούν και τα δικά τους συμφέροντα, τότε κανείς δεν θα σε υπολογίζει. Αυτός, δυστυχώς, είναι ο νόμος της ζούγκλας του διεθνούς συστήματος, όπου οι ισχυροί επιβιώνουν. Είναι αδήριτη ανάγκη όπως προχωρήσουμε άμεσα σε συμμαχίες με χώρες της περιοχής, αλλά και με χώρες τις οποίες έχουμε κοινά συμφέροντα. Κάπου εδώ θα πρέπει όλοι να διερωτηθούμε για την απουσία ενδιαφέροντος ρωσικών εταιρειών, από τη στιγμή μάλιστα που η Ρωσία θα έπρεπε να ήταν μία εκ των χωρών με τις οποίες θα έπρεπε να αξιοποιήσουμε τη σχέση μας, πόσω μάλλον δε μετά την ουκρανική κρίση και τα δεδομένα που ισχύουν αυτήν τη στιγμή στην περιοχή, τα οποία αυξάνουν το ενδιαφέρον της.
Επίσης δεν πρέπει να αγνοούμε τον παράγοντα Ισραήλ, πόσω μάλλον από τη στιγμή που υπάρχουν δύο σχολές σκέψης στα ενεργειακά θέματα, στο οποίο πρέπει να ασκήσουμε εντονότατες πιέσεις, όπως για παράδειγμα στον αγωγό EASTMED και στην ήδη υπάρχουσα συνεργασία στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, ούτως ώστε να αποτρέψουμε τη δημιουργία αγωγού προς την Τουρκία και να εξασφαλίσουμε τα συμφέροντα της Κύπρου. Εκ των ων ουκ άνευ θα πρέπει να τεθούν οι ενεργειακοί σχεδιασμοί και να εξετασθούν οι επιλογές δημιουργίας σταθμού υγροποίησης Φυσικού Αερίου (LNG) και η δημιουργία του αγωγού EASTMED, που θα ενώνει ενεργειακά την Κύπρο με την Ελλάδα και ακολούθως με την Ιταλία, μέσω του οποίου θα διοχετεύεται Φυσικό Αέριο στην Ευρώπη, στον οποίο θα μπορούσαμε να εμπλέξουμε ακόμα ένα σημαντικό ενεργειακό παράγοντα της περιοχής, όπως για παράδειγμα την Αίγυπτο.
Οι γνώμονες βάσει των οποίων θα πρέπει να κινηθούν οι σχεδιασμοί μας θα πρέπει να είναι εθνικοί και όχι οικονομικοί, γι’ αυτό θα πρέπει η οποιαδήποτε επιλογή να έχει ως προαπαιτούμενο την θωράκιση των εθνικών μας συμφερόντων. Δυστυχώς, αν δεν κινηθούμε με βάση τα εθνικά κριτήρια, τότε αναπόφευκτα θα μετατραπούμε στο τέλος της ημέρας σε όμηρο του νεοσουλτάνου Ερντογάν και σε δορυφόρο της Τουρκίας, με τραγικά για τον Ελληνισμό αποτελέσματα.
E nai exeis dikaio kirie